Vanaf het vaste meeting point bij Tilburg University verzamelden zich op 17 juni veertien dolenthousiaste wielrenners, niet voor hun vaste meetrondje maar voor een veel spectaculairdere rit. Fietsen op het dak, auto’s volgeladen met energierepen/ snelle jelles/ gelletjes en een hoop enthousiasme vertrokken we naar Parijs. Waarvanuit we in één rit (420 km) de volgende dag terug naar Tilburg zouden fietsen.
Nadat vier van ons alvast een zware hitte beproeving (GEEN AIRCO) doorstonden, de auto van Gideon tijdens het bewonderen van de Eiffeltoren erachter kwam dat ze toch wel erg ver het centrum in waren gereden (verkeerde hotel ingevoerd oeps). En Marcella een hartverzakking kreeg door een verkeerde straat (soort van Bombay op een Indiase feestdag achtige situatie) in te rijden zaten we uiteindelijk toch allemaal zonder kleerscheuren een aantal uur later aan een heerlijk avondmaal in hartje Parijs.
Veel tijd voor natafelen of een drankje in Parijs was er niet, want uitgerust beginnen aan de rit is natuurlijk een must. Rond 23.00 ging het licht uit, en na voor sommige een horrornacht inclusief krijsende kinderen, luid inparkerende Franzosen en wat feestende jeugd op de gang, stond iedereen om 3.30 op en top ready om te vertrekken richting de Champs-Élysées. Een waar groepsgevoel en enorm enthousiasme viel over de groep heen toen we als peloton in het holst van de nacht door de straten van het altijd bruisende maar nu bijzonder rustige Parijs fietsten. Nadat Faya veertien rondjes rond de Arc de Triomphe reed en Luuk nog even in zijn beste Frans mocht uitleggen aan de politie wat al die poedertjes ik onze sporttassen deden waren we officieel los.
Veertien dappere, enthousiaste toen nog frisse renners schouder aan schouder met natuurlijk….. onze Teun op kop. De eerste kilometertjes gingen vrij vlot; goede energie, temperatuur nog rond de 25 graden en natuurlijk goed getimede plaspauzes. We gingen als een raket. En toen was daar ineens de eerste echte grote uitdaging: een weg van 80 km, zonder schaduw, met een brandende zeg gerust stekende zon in de nek.Bidonnetjes raakten leeg, wat koppies gingen hangen maar we vochten ons er doorheen. Na een geweldige pauze inclusief liters koude Cola, trossen bananen en aanmoedigende woorden van onze geweldige volgauto chauffeurs moesten we (van Carmen natuurlijk) weer door. Met natuurlijk nog altijd (en wat de gehele rit ook niet ging veranderen) onze Teun op kop.
De rest van de rit ging met ups en downs, alles werd uit te kast gehaald om elkaar op te peppen waar nodig. Er werden lievelingsliedjes opgezet, renners hebben elkaar geduwd, reepjes gedeeld, er is uren tegen mensen aangepraat die het niet meer zagen zitten. Tot we uiteindelijke belandden bij de laatste loodjes, nog ‘maar’ 100 km. Wat normale een flinke dagtour is, moest nu nog even als kleine eindsprint na een marathon getrokken worden. Dit was… ZWAAR. De gedachten aan familie vrienden (een eventuele scharrel) aan de finish hielden ons sterk. Afstappen was nu geen optie meer … Eten en drinken ging er niet meer in.
Via Poppel reden we Goirle binnen, bekend terrein. Over de korvel raasden we door naar ons eindpunt. CARGO bikes ‘n coffee, waar geweldige hapjes, drankjes en een enorm trotse achterban ons op stond te wachten. Een moment van vreugde, trots, ontlading en blijdschap brak aan. Het laatste beetje energie werd er door iedereen uitgeperst om het geweldige publiek de finish te geven die ze verdienden.
Na een groepsfoto te hebben gemaakt en elkaar te feliciteren met de enorme prestatie dropen de meeste van ons na 15 minuten echt wel af richting een nog nooit zo eerder verdiende douche en nachtrust.
16 Uur op de fiets, 21 uur onderweg. Flink wat zadelpijn, oververhitting (hebben de 35 graden aangetikt), nek/ rugpijn, afschuwelijk veel reepjes en colatjes maar WE MEET IT. Super trots op iedereen en een massive respect voor Teun die zowat alle 420 km op kop heeft gereden (besef even hoe zwaar dit is mensen, echt niet normaal).
Grenzen werden verlegd, vriendschappen geboren, er is gehuild gelachen en gescholden. Het was een tocht om nooit te vergeten een geweldige prestatie. Nogmaals bedankt voor de geweldige organisatie en de chauffeurs van de volgauto’s, zonder jullie was het nooit gelukt.