Verslag Carmen
Nadat ik van Bas de tip had gekregen over Race Around the Netherlands en ik zowaar een mede-metier (Goedele) zover had gekregen; begonnen we samen (heel) naïef maar vol goede moed aan dit avontuur. Het teamwork als volgt verdeeld; ik de bagage en Goedele het kopwerk. (Ik werd overigens vierkant uitgelachen toen ik met mijn ouderwetse fietstassen tussen alle hypermoderne en aerodynamische fietsen stond, ik begrijp achteraf ook wel iets beter waarom, haha).
De eerste dag ging soepeltjes, 240km in de benen en we waren zowaar nog vrolijk. Het lekkere weer en de mooie route over de Veluwe en Posbank speelde hierin zeker mee!
De volgende dag hadden we te maken met wind en regen. Toch zat het moraal er nog goed in, zelfs toen bleek dat we 230km zouden fietsen ipv 210 (rekenfoutje, oeps). We kwamen nog wat andere deelnemers tegen en zo was het nog een gezellige dag. In tegenstelling tot de dag die zou volgen…. windkracht 6 tegen…. Ik ben nu nog getraumatiseerd als ik terugdenk aan Groningen en Friesland. 188km met (suïcidale) schapen, nog meer tegenwind en miljoenen hekjes die je open en dicht moet doen. En als je denkt dat het niet erger kan; het begon ook nog te regenen en hagelen! Genoeg hierover dus, een zwarte dag in de geschiedenis….
Het begon ons ondertussen toch ook wel een beetje op te breken; zoveel uur op de fiets… om 6uur s ochtends de wekker en meestal waren we pas om 21uur bij onze slaapplek (waar we nog moesten eten, route verkennen en volgende slaapplek fixen). Off topic: We hebben trouwens ook een ander record verbroken deze tocht; een oranjekoek eten in 3 seconden (wederom een klein rekenfoutje zorgde ervoor dat we moesten sprinten voor de bus, wat uiteindelijk toch geen rekenfoutje bleek te zijn waardoor we te vroeg waren…. Goed verhaal, lekker kort, maar die oranjekoek schransen, dat is wel echt gebeurd).
De pijntjes beginnen op te spelen maar het vooruitzicht van wind in onze rug houdt ons op de been! Want jawel, die dag kwam er (ongelofelijk maar waar) aan. Nadat we bij Den Helder het bochtje om waren, vlogen we met wind in onze rug door de duinen. Heerlijk!! Vervolgens vervloekte we deze duinen omdat ze geen fatsoenlijk asfalt hadden en iedere hobbel pijn deed… Als allerlaatste het kopje van Bloemendaal, we begrijpen nu ook waarom dit zo heet…. Gelukkig komt Jens ons hier aanmoedigen!
Ondertussen regent het gemoedelijk door en fietsen we op dag 5 vanaf Noordwijkerhout naar Vlissingen. We starten de dag overigens met een heerlijke hagelbui, altijd fijn om koud en doorweekt de dag te beginnen! Gelukkig krijgen we het goede nieuws dat Bas gefinished is, ongelofelijk….we zijn op dat moment stiekem toch wel heel erg jaloers… Ondertussen volgen we de andere deelnemers op de voet, in reallife of via de tracking en facebook, de support leeft ongelofelijk onder elkaar. Super leuk, we zitten tenslotte allemaal in hetzelfde schuitje!
We fietsen vandaag een stuk met een van de andere deelnemers, gezellig! Ook de ouders van Goedele moedigen ons aan onderweg. Deze dingen houden ons op de been, want de dagen beginnen nu echt lang te worden (en we zijn pas net over de helft…). Hier moeten we niet teveel over nadenken, dag per dag bekijken en soms zelfs uur per uur.
Er staat ons in Vlissingen overigens nog een leuke verrassing te wachten; een bevrijdingsfestival recht voor ons hotel! Perfect, beter kan deze dag (na 230km) niet eindigen; pokke herrie en niets te eten (je hoort het al, ik was een echt zonnestraaltje)! Maar om 10uur konden we dan eindelijk onze pizza eten en waren we zo moe dat we van het festival nauwelijks meer iets hebben gehoord!
‘’En dan denk ik aan Brabant, want daar brandt nog licht’’, op fietsdag 6 kwamen we door het mooie Brabant. Goedele had moraal voor 10, en trapte luidkeels zingend de kilometers weg. De fantastische supporters (en meefietsers) zorgde ervoor dat we ook deze dag weer overleefde (230km) en aankwamen op een mini-camping (brrr, koud).
We konden ons langzamerhand gaan opmaken voor de berg-etappe door het mooie Limburg. We hadden wat marge ingebouwd, zodat we vandaag ‘’maar’’ 165km op de planning hadden staan.
Een briljant idee was wel om net voor de hoogtemeters voor twee dagen boodschappen te doen. Hoppa; een hele tros bananen, twee zakken snoep, krentenbollen en snelle jelle’s erbij. Dit zorgde ervoor dat ik zowat achteruit rolde, maar positief gezien; we zouden niet verhongeren.
Toch wonder boven wonder alle beklimmingen) gehaald, het verzuurde aan alle kanten, maar dan voelde je tenminste de pijn in je benen en niet aan je opengeschuurde zitvlak (sorry, maybe too much information). Bij de MacDonalds nog even 20 kipnuggets naar binnen gewerkt en we waren weer klaar voor vandaag!
We konden het nauwelijks geloven, we ‘’moesten’’ nog maar 1 dag fietsen en dan hadden we het gehaald!! Het einde was dan toch eindelijk in zicht, het voelde bijna als een wonder…
De laatste etappe was 187km, omdat we voor 18:00uur moesten finishen, stond de wekker om 5uur. De eerste kilometers gingen zeer moeizaam, mijn knie haperde en de afstand leek opeens weer immens ver. Goedele leverde wat energie (kikkersnoepjes en paracetamol) en warempel; ik knapte op. Het weer was, zoals gebruikelijk, grauw en miezerig met af en toe een fikse regenbui. De kilometers verliepen soepel en we hadden marge op ons tijdschema; we besloten nog even te stoppen bij de MacDonalds (we zijn aandeelhouders ondertussen) om op te warmen en wat te eten. Mijn humeur werd steeds beter, het zingen werd luider, maar achter mij werd het steeds stiller; Goedele had lekke band… met nog 16km te fietsen; lek rijden (je verzint het niet….). Eerst leek het nog wel grappig, totdat we de band niet los kregen, het ventiel sloopte, de pomp het begaf en de tijdslimiet steeds dichterbij kwam… Paniek in de tent. Het zou toch niet gebeuren… Met een wanhoopspoging lukte het om de band op te pompen met het C02 patroon. Halleluja! Vanaf toen was het volle bak koers, sprinten als een malle (en meteen verkeerd rijden), op naar de finish. We waren niet helemaal gerust dat de band het lang zou houden, dus pas op 2km van de finish durfde we weer adem te halen… het was 17:25, we gingen het gewoon halen. Zielsgelukkig en doodmoe kwamen we om 17:31 aan in Amerongen. Waar onze ouders, de organisatie en enkele andere deelnemers ons stonden op te wachten! Wat een avontuur…..
Cap 128 en 129
Carmen en Goedele
(En een laatste eervolle vermelding voor mijn teamie; de langste afstand van Goedele voor de RatN was150km, dat hebben we even 8 dagen lang (flink) overtroffen, chapeau!!!)