Deze groep strijders trotseerden de elementen
Vrijdagochtend 09:00, wonderbaarlijk genoeg vertrokken de deelnemers aan het mountainbikeweekend op het afgesproken tijdstip richting de Belgische Ardennen. De dreigende werking van de straf (een kwartier achter gesloten deur met Erik in de jacuzzi) voor de laatkomers had duidelijk zijn nut gehad. Omdat het mooie weer van de voorgaande weken was ingewisseld voor typisch Ardennen weer, regen en 5 graden boven nul, beloofde het een nat, koud maar daardoor ook episch weekend modderploegen te worden.
Al snel arriveerden de verschillende auto’s in Weismes, waar voor het nog dichte huisje de 9 leenfietsen van de Decathlon uit het Bike Totaal Sweere busje werden gehaald. Na een snelle verkleedpartij en een wat tragere fiets sleutelronde zette elf Metiers koers richting de start van een mtb route. Het twaalfde lid aanwezig, Emy, vond mountainbiken met een gebroken rib geen goed idee en besloot daarom op haar racefiets (wielrennen is natuurlijk een risicoloze sport) gelijk rechtsaf te slaan waar de rest linksaf ging.
In de voorbereiding op het weekend was gebleken dat er in de omgeving van Weismes veel ongepijlde maar wel officiële routes bevinden. Vanaf het dorpje Amel volgde het peloton dan ook op de garmins een gpx file die volgens verschillende websites een prachtige mountainbike route aangaf. Niets bleek minder waar, volgens de echte mountainbikers dan. Waar de roadies zich konden uitleven op de steile en/of lange klimmen over de houthakkerspaden begonnen Fedde, Veerle, Kolen en Dennis steeds verveelder voor zich uit te kijken. Deze vier gingen dan ook naarstig op zoek naar een stukje singletrack, “daar rechts in dat bos, daar loopt een paadje!”. Dit paadje bleek al snel een fata morgana te zijn, maar omdat omdraaien nooit een optie is reed men dan maar rechtdoor de heuvel af, uiteindelijk vastlopend in een stuk open bos. Dan maar over het prikkeldraad een weiland in klimmen, om daar onder het mom van “elk weiland heeft een uitgang” tussen de koeienvlaaien door op zoek te gaan naar die uitgang. Geschrokken van deze ervaring besloten de leden van TSWV het Karrenpad toch maar de karrenpadroute te volgen, hetgeen leidde tot vrolijke gezichten bij de fitte praters (op singletracks is het lastig praten) en wat minder vrolijke gezichten bij de rest. Toen aan het einde van de route het eerste frietkot zich aandiende was het animo voor een vette hap dan ook groot. Op het asfalt richting Weismes werd er vervolgens vol gas gegeven om het vet er weer af te krijgen, onderweg konden de ietwat dwangmatige fietsers Jeroen en ondergetekende de lokroep van een (nu wel) uitgepijlde route niet weerstaan. Terwijl de rest zich aan het verwarmen/bezatten is in de Sauna waren zij aan het vlammen over singletracks, mooie jumps en steile klimmetjes (echt waar hoor Fedde ;)). Kattenpis vergleken met wat er de dagen erna zou komen!
Dennis vermaakte zich toch wel op de karrensporen
Diezelfde avond werd het routeteam van De Meet aan het werk gezet om een wat extremer parkoers te vinden voor de zaterdag en zondag. Via strava activiteiten van lokale mountainbikers werd dan ook uiteindelijk een route gevonden die extreem genoeg was voor De Meet. Een lokale gek heeft namelijk de wandelroute GR 56 gefietst, hetgeen in combinatie met zijn gemiddelde van 10 per uur betekent dat we nu serieus gaan mountainbiken. Precies op tijd voor het avond eten arriveert ook de Axians auto, gevuld met de arbeiders Jut, Jul, Jord en de verse leden Vincent en Jade. Die avond werden zoals altijd de nodige spelletjes gespeeld en lekker gekwebbeld onder het genot van een drankje. Omdat de zware rit van zaterdag toch ergens in het achterhoofd dwaalde, vertrokken de meesten niet al te laat richting bed, behalve Erik, die door Jade in een waaier op de kant van hun geïmproviseerde slaapkamer werd gezet en dus op de bank kwam te liggen.
De volgende ochtend werden Matthijs en ik al vroeg gewekt door Dennis die zijn rituele ochtendknuffel in bed komt ophalen. Eenmaal beneden bleek dat de meesten al aan het ontbijt zatten, ook onze Waalse local Florence was inmiddels aangekomen. Na de groepsfoto die zoals gebruikelijk veel te lang duurt wordt er en groupe koers gezet richting Malmedy, de plaats waar de mtb route begint. Na een prachtig offroad klimmetje dat in en over trapjes omhoog liep namen we al snel de verkeerde afslag, zo’n gpx file volgen bleek toch wat lastiger te volgen in ruig terrein. De klimmen en afdaling werden steeds steiler en leidden ook steeds vaak nergens heen, de nieuwe leden zonder noemenswaardige mountainbike ervaring begonnen zich dan ook stiekem al af te vragen waar de W in TSWV de Meet voor staat, het is toch geen wandel vereniging? Omdat dit niet opschoot besloten we weer naar Malmedy te gaan voor poging twee van de mtb/wandel route. De banaangooi vete tussen Matthijs en Jord begon inmiddels bij elke stop weer op te laaien, tijd om minder stil te staan en meer te gaan fietsen.
Terug op het startpunt splitste de groep zich definitief op, Kolen, Fedde, Jeroen, Peter, Juul, Stef en Jens besluiten de route van de lokale gek te volgen. De rest, inclusief Casanova die eerst met de echte mannen zou meegaan maar met uitzicht op de eerste klim al de idioterie van het plan inzag, ging een officiele uitgepijlde mountainbike route doen die wat meer fietsbaar was. Waar deze groep genoot van de omgeving en de uitdaging kon vinden in wat mooie klimmen was het voor de groep gekkies harken om elke klim weer boven te komen. De gladde boomwortels, stenen en (kapotte) bruggetjes zorgde voor veel valpartijen (zonder erg) en veel wandelstukken. Omdat niemand voor elkaar onder wilde doen verliep dat vaak als volgt, de een (vaak een wat begaafdere mountainbiker) reed zonder veel problemen een technisch stuk, de ander maakte op hetzelfde punt een foutje wat hem deed vallen terwijl degene die daarop volgde weer datzelfde stuk probeerde te fietsen, hetgeen resulteerde in een vrijwel identieke valpartij. De mannen waren dan ook opgelucht toen de boomwortels ingeruild konden worden voor de pumptrack op het downhill parkoers naast de Ferme Libert. Niet veel later waren de boomwortels weer in alle hevigheid terug, dit keer vergezeld door grote plassen water die de route in de hoge venen teisterde. De eerste tekenen van hongerklop werden al voelbaar, tijd om naarstig opzoek te gaan naar iets eetbaars. Door de trage vooruitgang van de tocht was het al redelijk laat voordat men het bakkertje van Malmedy verliet. Fedde (die al de hele dag had overleefd zonder achterrem) en Kolen pakte het fietspad terug naar huis, terwijl de anderen dit keer wel een officiële mountainbike route volgde, duidelijk minder technisch maar daardoor kon er eindelijk wel langer dan 5 minuten achter elkaar gefietst worden.
Aan de wandel
Na wederom een voedzame maaltijd, hulde aan de koks, kwamen de spelletjes en de “hersteldrank” weer op tafel. Terwijl de een zich daarmee bezig hield was de ander de ‘omgeving’ aan het afstruinen voor brandhout. Omdat het kampvuur ondanks de speciale ingrediënten niet zo spectaculair bleek gingen de Metiers het nachtleven van Waimes maar verkennen. Vooral bij Dennis en Fedde sloeg de ene bar in het dorp aan, of ze het drankwedstrijdje met de aanwezige Ieren hebben gewonnen zal nooit achterhaald kunnen worden. Dat ze de weg terug hadden gevonden werd duidelijk nadat er een luide klap door het huis klonk, Dennis was begrijpelijkerwijs in het bed van Matthijs en mij gaan liggen. Maar omdat de twijfelaar zeker niet voor 3 man was gemaakt werd hij hier dan ook hardhandig uit verwijderd.
De volgende ochtend bleek dat deze klap voor Dennis helende effecten moest hebben gehad. Hij zat wonder boven wonder fris en fruitig aan het ontbijt terwijl een paar anderen daar toch wat meer moeite mee hadden. Het typische Ardennen weer buiten hielp dan ook niet echt mee. Uiteindelijk vertrokken er toch 15 rennertjes de regen en de kou in. Weer zouden we richting Malmedy rijden, maar dit keer niet via het fietspad maar via een mountainbike route. Toen na een paar kilometer op de route Dennis lek reed begon de kou en de nattigheid al invloed te hebben op de groep. Niet veel verder volgde het volgende incident, na een afdaling over rotsachtig terrein besloot Florence net voorbij het technische stuk de rivierbedding van nabij te inspecteren. Omdat het even duurde totdat ook haar binnenband vervangen was kon aanzienlijk deel van de groep de lokroep van de Sauna niet meer weerstaan. De pech hield daar niet op, 5 minuten later stonden we weer stil omdat ikzelf ook niet met een platte tube kan fietsen. Terwijl de reparatiewerkzaamheden in volle gang waren besloot Erik Jeroen uit te dagen voor een wedstrijdje bergop. De zwakke schakel in zijn plan bleek helaas niet zijn benen, maar zijn ketting. Samen met mister perfect hair Ron zette hij het op rennen naar de Sauna toe, 6 km verderop. Op dit moment begon Matthijs de jongens van de snelle groep al te verdenken van Sabotage, als iedereen van de middengroep afvalt moest hij immers wel met de kleppers mee. Dit vermoeden werd versterkt toen ook Vincent lek reed, doordat hij de pech had op een fiets zonder quickrelease te rijden moest ook hij de strijd staken.
Toen de overgeblevene, Matthijs, Jeroen, Juul, Dennis, Peter, Stef en ik eindelijk in Malmedy aankwamen besloten we weer verder te gaan met de route van de lokale gek. Het parkoers was mede door de regen nog extremer dan de voorgaande dag, de afdalingen steiler en de valpartijen talrijker. Er moest door rivieren gereden worden, door diepe modderpoelen, over jumps en ware downhill parkoersen afgelegd worden. In veel gevallen betekende dit dat we met de fiets aan de hand, of in het geval van Stef de fiets steeds een paar meter voor zich uit gooiend, naar beneden moesten glibberen. De mountainbikes kregen dan ook veel te verduren, ondanks dat bleven zelfs de leenfietsen van de Decathlon zich in deze extreme omstandigheden kranig verweren. Ook de leenfiets met velgremmen reed overal makkelijk naar beneden, soms vrijwillig, soms ook niet. Om Stef te quoten na een lastige afdaling met gladde boomwortels, “Ik wou wel afstappen maar ik kon dat niet”. Toen hij even later langs vloog omdat hij niet meer kon remmen leek het toch wel een goed idee om de afstelling van de remmen aan te passen, met succes. Inmiddels deden we veel langer over de route dan geanticipeerd, de snelste (google maps) route terug naar Weismes dan maar. Helaas kunnen ze bij google blijkbaar een stuk beter mountainbiken dan wij, want na een paar kilometer wandelen werd het duidelijk dat we de afgesproken tijd bij het huisje ruimschoot zouden gaan missen. Bij aankomst bleek dat de anderen na een paar uur in de sauna het huisje maar alvast zijn gaan schoonmaken, er stond zelfs een fietsspoets team klaar, waarvoor veel dank!
Na een snelle douche vertrok de kolonne auto’s richting de traditionele afsluiting van het weekend, het frietkot! Dit keer geen zeecontainer maar een echte snackbar, gelukkig was het eten net zo vettig en vullend als normaal.
Speciale dank aan de fantastische organisatoren van het weekend Matthijs en Tim, de Decathlon voor de leenfietsen en Bike totaal Sweere voor het busje. Daarnaast kunnen we ook niet zulke prachtige weekenden organiseren zonder onze sponsoren: Artlogic BV, JM Carbon van Joost Mutsaers, Dissel Car Care Service, Giant store van Bebber Tilburg, Café Bolle, De Rooij – Van Wijk Advocaten.