Ongelooflijk. Alweer een hele maand geleden zijn negen dappere coureurs en hun begeleiding begonnen aan een tocht die hun uiteindelijk 19 uur zou kosten. Ben je benieuwd hoe de ervaring nu was tijdens deze rit? Lees dan snel verder voor het verslag van Tim, en geniet met ons mee na!
Parijs – Tilburg, 2 juli 2016
10.00uur: Vol bepakt verzamelt iedereen bij het MEETing point. De een met een brede grijns, de ander wat nerveus en weer een ander nog wat vermoeid. De bagage wordt ingepakt en nog belangrijker, de fietsen worden op de auto’s gezet. Redelijk volgens planning zetten we koers naar Parijs!
Met wat grapjes en gezellige praat is het vrij rustig in de auto, extra rust komt vast goed van pas was de gedachte. En na enkele uren in de auto werd die gedachte alleen maar sterker: Dit moeten we dus nog helemaal terug fietsen… Maar eenmaal aangekomen op de camping in Parijs was iedereen duidelijk uitgerust! De sfeer zat erin en de begeleiding maakte fanatiek de maaltijden klaar. Wat een luxe! En wat kon iedereen veel eten. Echt verbluffend. Tegen je zin in toch maar doorgaan met koolhydraten stapelen. De wraps gingen als warme broodjes naar binnen. Well done chefkoks!
Na het eten namen we al afscheid van Thomas en Loes die hun dag voor ons vervoer hebben opgeofferd (veel dank!), en werd er een rondje over de camping gelopen (WiFi en whatsappjes scoren) om vervolgens nog een paar uur slaap te pakken. Er moest immers om 00.00uur gestart worden.
23.00uur: Iedereen werd gewekt, kleedde zich om, smeerde kutcrème (zitvlak als babyhuidje gegarandeerd) en stapelde nog maar eens wat extra koolhydraten naar binnen. De lampjes werden geactiveerd, de reflecterende hesjes gingen reflecteren, een foto werd gemaakt en PT was van start. Koers naar huis! En zo snel mogelijk uit het drukke Parijs! Van rotondes of een groene flow hebben ze daar niets begrepen. Maar als brave en echte wielrenners stoppen we ‘gewoon’ bij elk stoplicht. De 2 begeleidende auto’s moeten ons immers wel kunnen bijhouden. En eenmaal uit Parijs kregen we vleugels. Al was de snelweg toch wel heel fanatiek. Oeps, foutje… Afslag en afslag en nog meer afslagen direct achter elkaar volgden zich op en resulteerde in een prachtig klavertjevier op Strava.
Uren midden in de nacht vlogen voorbij en de tel (en sprintjes) van plaatsnaamborden waren al snel vergeten. De snelheid zat er lekker in! Windje in de rug, heuvel op en heuvel af raasden we door de rustige dorpjes. Tot de kroegen dicht gingen, en we om 04.00uur werden aangemoedigd door dronken feestvierders. Nog even dachten we, dan wordt het licht. Heerlijk, daar was iedereen wel aan toe. De eerste fietslampen hadden het namelijk al opgegeven.
Eenmaal licht kregen we weer energie en volgden de gezongen liedjes elkaar op. De PT hit is trouwens met ongekende afstand “Dicke Tieten Kartoffelsalat” geworden.
Daarna werd de stemming wat grimmiger bij elke regenbui. Regenjasjes werden opgehaald en de kopjes gingen hangen, behalve bij Bianca. Die toverde een iets wat meer lach op haar gezicht. Bianca had al snel (in wielertermen) ‘slechte benen’. De verzuring trad toe maar de eeuwige doorbijter bleef doorgaan.
Ook in België, op de welbekende betonplaten drilden we nog steeds met negen helden door. Asfalt en zelfs een stukje glibberige kasseien werden bijna uit de grond gereden en de mannen hielden de twee dames goed gepositioneerd in de groep. Tussensprintjes waren ondertussen verboden, de kilometers slopen bij de een net wat meer in de benen dan bij de ander en Jens en Tim gaven de dames af en toe een duwtje in de rug.
150km nog te gaan… Een nieuwe stortbui en de grote lunchpauze werd vervroegd. Lekker , veel pasta stapelen! Dat deed iedereen goed en graag. Direct na de korte bui straalde de zon weer en iedereen zat weer (naar omstandigheden) fris op de fiets. De eerste 1,5 uur na de pauze gaan vlekkeloos, maar dan komen bij velen de vermoeide benen en pijntjes toch weer terug. Aster en Sander kregen een knieband bij een korte plas stop en clown/soigneur/stuiterbal-Ruben pepte de groep nog eens goed op.
De laatste uren werd er nog veel gegeten en gedronken: niet omdat je wilde maar omdat het moest! En daar was wel rekening mee gehouden. Tim kreeg vanuit de auto vele repen chocolade, muesli, fruitrepen en cola of redbull aangereikt om de rest te voorzien. En dat de redbull werkte was wel te zien toen Ruben bij een rood stoplicht uit de auto sprong om nog het e.a aan lekkernij af te geven.
Grote complimenten trouwens voor de begeleidende auto’s! Ongelooflijk hoe ze bijna 420km bij ons zijn kunnen blijven. Bijna 420km inderdaad: net die enkele kilometers zonder volgauto (omdat ze de supermarkt in gingen) reden we lek. Maar goed, slechts één lekke band tijdens heel PT, wauw! De volgwagen met Ruben en Fedde verzorgden eten en drinken. De voorste wagen met Martijn Kolen en Harry (de vader van Aster) waren de TomTom, ideaal dus! Tevens hebben beide auto’s voor prachtige kiekjes en filmpjes gezorgd waar zeker nog mooie verhalen door gaan gaan ontstaan. Bijzonder ook voor Harry om dochter Aster zo te hebben zien bikkelen. En bikkelen hebben we allemaal gedaan, want met de eindstreep in zicht kreeg iedereen net een beetje meer energie en was opgeven geen optie meer. Tim als laatste man gaf nog wat duwtjes in de rug terwijl Robbert, Jens en Peter sprintte tot het bekende plaatsnaam bordje Goirle. Jens kon nog wegrijden en mocht als eerste beginnen aan een snelle kleding wissel / opfris pauze. We moesten tenslotte zo fris mogelijk aankomen bij het grote onthaal bij café Bolle.
Toen iedereen was afgestapt bij het bordje Goirle en zich aan het opfrissen was kwamen de emoties los. We hebben het gehaald!!! Bianca en Robbert met tranen van ontlading, Sander vol ongeloof zittend in het gras en ieder met felicitaties naar elkaar. NOS verslaggever R. van Kempen interviewde de emotionele en opgeluchte renners met mooie beelden (hè Bianca) tot gevolg. Maar misschien nog mooier was de aankomst bij sponsor café Bolle. Familieleden, vrienden, kennissen en leden van TSWV de Meet waren aanwezig. Spandoeken, bloemen, champagne en heel veel felicitaties maakten het ontvangst erg speciaal! Met zijn alle nog één keer naast elkaar schouder aan schouder op de foto en daarna het café in. De prestatie vieren! Het was top en wij hebben genoten, bedankt!!!
Meer foto’s? -> Zie hier alle foto’s!
Het beruchte klavertjevier.