Voorjaarsweekend TSWV de Meet
Ook dit jaar zijn de studenten van de Meet op voorjaarsweekend gegaan. Op vrijdag 1 april (gelukkig was het geen grap) stonden 10 renners, 2 zouden later aansluiten, bij het MEETingpoint te trappelen om te vertrekken richting Plopsaland, Coo.
Na het gebruikelijke gedoe met de auto’s en het inpakken van alle rotzooi (lees; fietsen en tassen) kon er, ietwat later dan volgens schema, vertrokken worden. Mede door een file en de aantrekkingskracht die een bepaalde Amerikaanse fastfood firma uitoefent op een aantal Meet leden kwamen we pas laat aan bij de mansion die het weekend ons huis zou zijn. Zodra we alles hadden uitpakt werd er dan ook in rap tempo omgekleed om te kunnen gaan fietsen.
Rue de Hezalles
Omdat Coo in het hart van de Ardennen ligt duurde het niet lang vooraleer de eerste klim opdoemde, de Rosier. De haantjes van de Meet wouden bij deze eerste krachtmeting allemaal laten blijken dat zij de sterkste waren, mede omdat daar natuurlijk ook een mentaal voordeel voor de rest van het weekend mee te behalen viel. De strijd werd uiteindelijk, voornamelijk door het voordeel van parkourskennis, gewonnen door ondergetekende, met Victor en Sander als respectievelijk 2de en 3de. Toen iedereen eenmaal boven was werd er koers gezet richting de Ancienne Barrière. Terwijl de kookploeg naar het huisje toe fietste pakte de rest nog twee steile klimmetjes, de rue de Hezalles (op speciaal verzoek) en de cote de Wanne. Vooral aan de rue de Hezalles zal vaak terug gedacht worden. Het beeld dat Cas omhoog waggelde is en blijft legendarisch. Verzachtende factor voor Cas is dat hij, in tegenstelling tot de rest, de fiets had gepakt naar Coo in plaats van de auto.
Eenmaal in het huisje aangekomen kon er lekker nagepraat worden over de al vermoeiende eerste dag onder het genot van goed eten en een koud biertje. Vervolgens verplaatste de meute, waar Cas (die op zaterdag moest debatteren) inmiddels was ingewisseld voor Jente, zich naar de zolder van de mansion. Om zich daar moe te maken met tafeltennis, te discussiëren over hoe veel verschil het maakte aan welke kant van de tafelvoetbal tafel je stond of om lekker op een van de vele banken neer te ploffen.
Hoe steiler hoe beter
De volgende ochtend zat men weer vroeg aan het ontbijt, er moest die dag immers flink gefietst worden. Team Kleppers zou via Ferrières naar La Roche toe fietsen, waar de Haussier op ze lag te wachten, volgens velen de moeilijkste klim van België. In drie steile etappes klommen de puffende renners uit het dal omhoog, om bovenop van een welverdiende adempauze te kunnen genieten. Helaas ging het in de hierop volgende klim mis voor Robbert, zijn binnenband besloot door de buitenband heen te gaan en deze dermate te beschadigen dat verder fietsen geen optie was. Gelukkig had Kolen een rustdag ingepland waardoor hij de ongelukkige kon ophalen. De rest van de groep fietste door en kreeg de mur de Maboge voor de kiezen, een klim zo steil dat er beton ligt omdat asfalt op warme dagen naar beneden zou smelten. Na dit monster was de koek op bij de groep en werd er koers gezet richting huis. Na nog een aantal klimmen te hebben bedwongen volgde de beloning, de laatste 30km liepen lichtjes bergaf naar het huisje toe.
Ook team Terras heeft die dag een mooie route gefietst, na een drietal wat rustigere klimmen te hebben gehad volgde de koninginnenklim van het weekend, de Ferme Libert. Deze is klim volgens klimtijd.nl maar liefst 40% moeilijker dan de koninginnenklim van vorig jaar, de Redoute. Omdat de Ferme Libert voor de Meet renner(sters) vrij onverwacht kwam hebben ze geen goede Strava tijd neergezet (lees; zijn ze niet fietsend omhoog gekomen). Dat ze dus niet zo blij waren met de klim kreeg de route maker van het weekend later die avond ook goed te horen. Maar voordat ze dat konden gaan doen moesten ze eerst nog de Wannereval over, wat opeens een makkie bleek te zijn ondanks de ook daar hoge percentages.
Na het alweer lekkere eten en de verfrissende dranken werd iedereen naar boven gelokt om Party en Co te spelen, laat ik daar maar verder geen woorden aan vuil maken.
De Ferme Libert
Na de verhalen van team Terras was de rest ook wel benieuwd geraakt naar de epische Ferme Libert, en omdat team Terras erachter wou komen of de klim met voorkennis net zo zwaar was als de dag ervoor werd er met de hele groep vertrokken (minus Robbert en Kolen die de lokale fietsmakers aan het afzoeken waren naar een buitenband). Onderweg naar de klim van de dag konden een aantal renners zich uitleven op die klimmetjes die men onderweg tegenkwam, oa. de Stockeu om maar wat te noemen, om daarna de rest weer in te halen die via de normalere wegen aan het fietsen waren. Cas, die inmiddels weer terug was van het debatteren zou al voor de Ferme Libert afdraaien, hij wou immers nog naar Tilburg fietsen! Maar voordat hij afdraaide gooide hij nog wel even zijn helm in een slootje, wat voor hilariteit alom zorgde.
Toen het bevreesde weggetje eindelijk opdoemde begonnen de zenuwen al een beetje bij de renners op te spelen. Na alle terror verhalen werd er voorzichtig omhoog gereden en mede daardoor bleek de klim al met al best mee te vallen. Vrijwel alle rennertjes klommen vrij gemakkelijk omhoog, eenmaal boven werden ze begroet door heel wat downhill mountainbikers die op het plaatselijke downhill parkoers aan het spelen waren.
Na deze klim besloten Aster, Victor en Sander dat ze koers moesten zetten richting het huisje, deze groep zou namelijk nog de 80 kilometer naar Maastricht afleggen. De rest pakte nog een aantal klimmen voordat er afgedraaid werd om naar de hoogmis (de ronde van Vlaanderen) te kijken. Nadat het kunststukje van Sagan was afgelopen werd er snel en blijkbaar ook goed opgeruimd. De huisbazin was zo tevreden met de staat van het huisje dat we volgend jaar zelfs 50% korting op de huur krijgen mochten we weer naar Coo willen. Na de Meet traditie van een vettige hap bij het lokale frietkot te hebben voorgezet volgde een voorspoedige reis terug naar Tilburg. Die avond lag iedereen weer moe maar voldaan in zijn/haar eigen bed, te mijmeren over het afgelopen weekend en met veel zin in volgend jaar.
Jens Kleijburg