Door Nol van Loon
Zondag 6 september 2015 zal voor menig sportliefhebber in ons kikkerlandje een dag zijn om snel te vergeten. Het Nederlandse voetballegioen mist namelijk definitief het Europees kampioenschap volgend jaar.
Menig Tilburgs sporthart is echter wel sneller gaan kloppen. Voor de kleppers stond zondag de laatste klassieker van het seizoen in de agenda. Bij Nol was deze zondag zelfs belegd met Broekhovense glitters en pailletten, was deze dikgedrukt, was deze omcirkeld en was deze ook nog roze gemarkeerd. Hij zou hier namelijk aantreden als kopman van de 5-delige meetselectie. Deze bestond naast een kopman uit Jens, Tim, Jeroen en Ruben.
“De twee landen koers” doorkruist verrassenderwijs twee landen: Nederland en België. Start en finish zijn gelegen in de o-zo-bruisende dorpsstraat van Someren-eind. In de eerste 100km komt men een aantal bochten tegen dat op 2 handen te tellen is. In de 3 rondjes van 9 kilometer op het einde in en om Someren-eind ietsje meer. Dit alles staat garant voor een rappe koers. Het enige dat het op een dergelijk parcours erg lastig kan maken is wind. Afhankelijk van zijn richting kan deze zorgen voor stress, chaos en oorlog.
De weergoden hadden wel zin in spektakel en dus brachten deze een behoorlijke portie wind naar zuidoost Brabant. Zijwind wel te verstaan. Zijwind is de wind die elke koers, hoe “saai” het parcours ook is, omtovert tot juweeltjes (om naar te kijken). Doorgaans resulteert dit in waaiers. Het is dan zaak om in de voorste waaier te geraken. In Someren-eind werd er met 200 man gestart, die allen in deze voorste waaier wilden rijden. Er is hier echter slechts plek voor een coureurtje of 20. Dit zorgde voor chaos vanaf de start.
Al op 50 meter na de geneutraliseerde start, toen de helft van het peloton nog niet eens in beweging was, waren de eerste slachtoffers al gevallen. Geschreeuw werd gevolgd door het geluid van botsende fietsen, dat op diens beurt weer gevolgd werd door het schrapende geluid van carbon over het wegdek. Dat men graag van voren wilde zitten bleek dus wel. Naast het gepiel in het peloton kwam men ook over stoepen en door plantsoenen naar voren gereden. Vanwege het feit dat Nol dus kopman was kon hij rekenen op uitmuntende steun van sublieme meesterknechten die zich als een magnifiek groen/zwart pantser om hem heen verzamelden. Op deze manier kon een schaarse positie voorin bemachtigd worden en belangrijker nog: kon deze behouden blijven.
Via Maarheeze en Weert werd er in één rechte lijn naar het Belgische Eksel gereden, waar doormiddel van een lusje omgekeerd werd. Vervolgens werd deze zelfde route terug gereden. Het ging rap. Met gemiddeld 45 kilometers in het uur werden de eerste 100km afgelegd. Nadat Jens een aantal keren goed voorin te zien was, was hij helaas het eerste Meet-slachtoffer in de koers. Na een val (zonder noemenswaardige fysieke schade) kostte het te veel tijd zijn scheef getrokken voorwiel recht te krijgen. De aansluiting kon niet meer gevonden worden en dus kreeg onze dappere klimgeit na 80km een “DNF” achter zijn naam.
Jens was niet de enige die met de asfalt deklaag in aanraking kwam. Zowel individueel als gezamenlijk ging men tegen de vlakte. Gelukkig kon dit door de goede positie voorin het peloton door de Metiers zo veel mogelijk ontweken worden. Pratend met Nol ging Rubens andere “buurman” plots onderuit op het rechte stuk aan behoorlijk hoge snelheid. Hij tuimelde verder, waardoor zijn fiets de lucht in schoot. Gelukkig kon karate kid Ruben met een snelle beweging zijn dekking juist plaatsen en was een schaaf afdruk op zijn onderarm het enige overblijfsel.
Als team waren we relatief klein tussen de grote ploegen. Tim is ook nog eens als individu klein. Je zou denken dat je dan niks te zeggen hebt in een peloton vol agressief beukende en afsnijdende reuzen. Tim heeft daar echter lak aan. “HOP”, hier even tussendoor, “HOP”, daar even omheen, HOP”, hem even een tikje geven. Wat een genot is het om Tim in een razend peloton te zien huishouden. Nergens bang voor en technisch enorm sterk. In zijn wiel zitten geeft een erg veilig en luxe gevoel. Na ruim 110km was bij Tim toch echt de koek op, omdat hij te ver achter in de waaiers kwam.
Over Jeroen kan ook niets dan lof worden gesproken. Met zijn 368,5 jaren koerservaring is hij zelfs in een nerveuze klassieker als deze de rust hem zelve. Als een peperdure Rolls-Royce taxi komt hij voorrijden, geeft hij je rustig de tijd om in de stappen en brengt hij je zonder enige moeite naar de plek van bestemming: de kop van de koers. Voor je er erg in hebt ben je vanaf de drukte op rij 15 opgeschoven naar poleposition. Daarnaast coacht Jeroen erg goed (binnen en buiten de koers) in de vorm van tips en tricks.
Ondertussen was de finale begonnen. 3 lokale rondes van 9 kilometer diende afgelegd te worden. In het boerenlandschap had de wind vrij spel en werd het al snel op de kant getrokken. Voor in het peloton waren alle grote mannen te vinden. Iedereen die nog een resultaat hoopte te behalen diende vanaf nu helemaal van voren te zitten. Zo ook Nol, die meesterlijk begeleid werd door een sterke Ruben.
Op de echt zware stukken in de eerste omloop wist Ruben met zijn laatste forse krachtinspanningen Nol nog netjes af te zetten. Met brandende benen en een torenhoge hartslag trotseerde hij de wind, reed hij langs het peloton af met Nol in zijn wiel en was de ideale positie weer bemachtigd. Even later kwam hij melden dat het op was. Prachtig om te zien dat men zich zo enorm uit de naad kan werken om als team een mooie prestatie neer te zetten. Het bijzondere van Ruben is dat hij voor een ander nog (veel) dieper kan gaan dan wanneer hij voor zichzelf rijdt. Dit in combinatie met listige manoeuvreer skills in een peloton maakte het een genot in zijn wiel plaats te mogen nemen.
Met nog 2 rondjes te gaan stond Nol er dus alleen voor. Er was een tweetal zaken waar hij zich 100% op focuste. De eerste was positionering: zorgen om op de eerste paar rijen te blijven. De tweede was het in de gaten houden van en meespringen met “de grote mannen”. In de praktijk betekende dit dat er een viertal rugnummers nauwlettend in de gaten gehouden diende te worden. Beide zaken gingen goed. Helaas reed er in de laatste ronde een groepje van vier weg, waarvan niet verwacht werd dat deze weg zouden blijven. Aan deze verwachting werd echter niet voldaan en de heren werden nooit meer terug gezien.
Er zou dus gesprint gaan worden met een restant peloton van ongeveer 50 man om de resterende ereplaatsen. Wegens wat falende gefaalde demarrage pogingen van anderen raakte Nol wat achterop en zo begon hij rond de 20e plek aan de sprint. Naar mate er meer en meer versneld werd kon de slipstream efficiënt gebruikt worden en wisten er nog behoorlijk wat plaatsen gepakt te worden. Het resultaat was dat Nol als 4e van die groep en 8e in totaal over de finish kwam.
Een top 10 klassering in een hectische klassieker waar 200 man startte, een prachtige prestatie als ploeg. Met al de verschillende kwaliteiten heeft heel de ploeg bijgedragen om dit te bereiken. Super mooi om te merken dat er echt een hecht team is ontstaan dat in een koers voor elkaar door het vuur gaat. Kleppers, bedankt!