Door Ruben van Kempen
2 Maanden relatieve rust en hier en daar wat bier, voorafgaand aan ‘t naseizoen met meteen het WK voor Amateurs. Ik was erg benieuwd wat dit met mijn vorm zou doen.
Terwijl sommige Tilburgse Kleppers een Nederlands criterium reden of van hun rust genoten, stonden wij met 3 mannen van De Meet aan de start van het WK voor Amateurs in Aartselaar, België.
Samen met Paul was ik ruim op tijd op locatie, waardoor we deze tijd ook namen. Gezien de hitte deze dag beviel dit prima. Zo goed zelfs, dat we 20 minuten voor de start de tijd pas weer in de gaten hebben en alsnog moeten opschieten. Vlak voordat we bij de start aankomen, komt een sliert van politiemotoren en organisatievoertuigen ons tegemoet. Even lijkt het erop dat we de start al gemist hebben, maar gelukkig blijkt het vrouwenpeloton nog te strijden om de regenboogtrui.
Als we even later lekker staan te kletsen met supporters Michiel en Daphne, is er wat beweging bij de renners vooraan. We blijken vertrokken te zijn.
De snelheid ligt direct erg hoog, maar door de brede wegen en minimale wind blijft toch alles bij elkaar. De slechte wegen zorgen echter wel voor nog wat spektakel, zo raak ik nog in een betonspleet met mijn voorwiel en rijd ik vol door een gat in het wegdek. Gelukkig zonder valpartijen tot gevolg.
Waar ik in het eerste uur constant mijn neus aan het venster druk, moet ik half koers toch even wat zakken om weer uit het rood te raken. Dit moment blijken meer renners te voelen en als er 2 grote groepen weg rijden uit het peloton, zakt de snelheid direct in. De slag is gemaakt.
Als Tim mij evenlater vraagt hoe ik me voel, weet ik dan ook niet goed wat ik moet zeggen. ‘Kan ik me nog herpakken?’, speelt er door mijn hoofd.
Op 20 km voor het einde duikt ook Paul ineens vrolijk op en zegt hij zich nog wel fris te voelen. Ik besluit toch maar wat te ondernemen, voordat dit spektakel alweer voorbij is en demarreer op 2 rondes (van 8,5 km) van het einde. Direct krijg ik twee Nederlanders mee, maar overnemen zit er bij de mannen amper in. Met moeite komen ze langszij, maar direct zakt het tempo terug en walst het peloton weer over ons heen.
Er moet toch een ontkomen zijn aan die pelotonsprint? Met nog tien kilometer te rijden sluip ik van achteren langs het peloton en breng mezelf op snelheid. Met alleen de kop van het peloton voor me, gebruik ik de gemaakte snelheid om weg te rijden. Precies op dat moment is het de kop van het peloton die plots naar de rand van het asfalt stuurt. Ik kan niet anders dan ook de rand op te zoeken, om vervolgens over het naastgelegen kasseienstrookje te kletteren, door de goot te rijden om een struik naast het fietspad te kunnen ontwijken. Op deze momenten baal je dat er geen camera’s in de buurt zijn. Binnen enkele seconde kan ik om de struik heen sturen en beland ik weer op de weg, waar ik inmiddels aanzienlijk in snelheid heb ingeleverd. Ik besluit mijn verlies te pakken en verschuil me weer in het peloton.
In de laatste ronde is het Paul die het ook probeert en zelfs uit de greep van het peloton weet te blijven. Tim vertrekt niet veel later met een klein groepje, de reactie in het peloton is minimaal. Iedereen is zichtbaar gesloopt. Gezien de krampneigingen in de laatste ronde werk ik ook nog maar een magnesiumshot naar binnen, mijn maag krijgt op deze manier na mijn sportvoeding en gels wederom een opdonder. ‘In de hoop dat ik alles binnen houd, draagt het wellicht nog bij aan mijn finale’ verkoop ik het mezelf maar. Op een dikke kilometer van de finish wordt de vluchtpoging van Tim gegerepen en maakt het peloton zich nog op voor een sprint. Ik begin rond plek 15 en kan nog wat plekken goed maken. Met nog 300 meter te gaan pers ik er alles uit wat er nog in zit en wordt zodoende nog 5e van het peloton. Verspreid over 5 groepen rijden er al dik 50 man vooruit. Paul is hierin nog 43e geworden, ik wordt uiteindelijk 58e en Tim eindigt in het peloton als 77e.
Met temperaturen rond de 30 ‘C was het behoorlijk afzien, maar heerlijk koersen vandaag. Volgend jaar zullen we dan ook wederom present zijn bij deze strijd om de wereldtitel. Misschien was die periode rust zo’n slecht idee nog niet..