Door Nol van Loon
Met het behalen van een podiumplek afgelopen woensdag bewezen de benen van Nol over goede vorm te beschikken. Jeroen had weinig kilometers gemaakt de afgelopen periode en dus waren ook zijn benen fris. Ruben zei dat hij niet in orde was, maar een aantal stevige ontsnappingen in de koers bewezen het tegendeel. Loek had een nieuw aerodynamisch, carbonnen ros dat uitgerust was met Dura-ace. Hierdoor had ook hij geen excuses om in zijn eerste koers ooit een mooi resultaat neer te zetten. Last but not least lagen er ook mooie kansen voor sprintkanon Paul, gezien de hoge koerssnelheid en dus een grote kans op massasprint. Bianca was er bij voor support, net als Anouk, die tevens schitterende plaatjes schoot. De avond voorafgaand aan de koers waren er door de kleppers behoorlijke hoeveelheden pasta verorberd bij de studentikoze firma Happy Italy. De beentjes zaten dus boordevol bruikbare koolhydraatjes. Ten slotte zat ook het weer nog eens mee. Al deze factoren gecombineerd zorgde voor een sky-high moraal!
Dit bleek al op de heenweg, waar verscheidene renners “even de beentjes alvast testten”. Het testosterongehalte was hoog, net als het aantal gefocuste koppies en flauwe grappen. Na het ritueel van het rugnummer opspelden, verkenningsrondje maken en een zenuwplasje doen stelde men zich op bij de start. Er werd met 101 – in bloedvorm verkerende – renners gestart voor 40 rondes over 1,5 kilometer ( = 60 kilometer).
Meteen vanuit de startblokken ging het hard, keihard. De teller kwam nauwelijks onder de 46 km/u, waardoor elke poging tot ontsnapping snel terug gepakt werd. Zoals eerder genoemd werd zat Ruben hier een aantal keren bij. Verder probeerde ook Nol en Jeroen het een aantal keren tevergeefs. Paul bleef in de buik van het peloton wachten op de sprint. Voor Loek was het hoofddoel de koers uit te rijden, wat prima lukte op een omweggetje door de bosjes na. Wat kan die talentvolle knul hard rijden. Houd hem in de gaten, die L. Luijbregts!
De koers ging hard, maar was wel te doen. Zo konden er ongegeneerde gekke bekken getrokken worden richting de camera van Anouk, wie zich telkens verdekt opstelde om zo prachtige actiefoto’s te maken.
De laatste twee rondes waren aangebroken en dus werd het tempo nog wat opgevoerd. De gemiddelde snelheid lag hierin boven de 50 km/u (!). Nol positioneerde zich rond de 10e plek in het langgerekte lint. Halverwege de laatste ronde, in de voorlaatste bocht, bedacht hij zich dat hij nog fris was en dat een massasprint niet bepaald zijn ding is. Hij schakelde op, accelereerde en reed vlak langs de renners af, zittend in het zadel, richting de kop van de wedstrijd. Nogmaals opschakelen en stiekem wat extra versnellen resulteerde in een klein beetje ruimte. De ketting werd op de 11 gelegd en met winst in het achterhoofd was het zaak gas te geven. Op het laatste rechte stuk van 400 meter reed hij alsof zijn leven er vanaf hing. De teller kwam daarin niet onder de 60 km/u, een snelheid die hij nog nooit op deze manier gereden had. 50 meter voor de finish keek hij voor het eerst om en zag hij dat één man aansluiting gevonden had, gevolgd door een flink gat. Dit ging hem worden, hij voelde het. De handen gingen omhoog en zijn eerste overwinning was een feit!
Na de finish voelde de versbehaalde overwinning als een droom. Zo snel mogelijk liet hij zich onder een regen van felicitaties afzakken richting zijn ploeggenoten, met wie hij deze heugelijke gebeurtenis zo snel mogelijk wilde delen. De ronde uitrollen werd gevolgd door de podiumceremonie. Een ongemakkelijk interview, waarin de “wereldberoemde” Wim de Vos niet herkend werd, werd gevolgd door het in ontvangt nemen van bloemen, taart en het beklimmen van de hoogste trede van het schavot.
Onder het genot van taart besproken de kleppers en andere belanghebbenden de koers uitgebreid. De overwinningstaart smaakte extra goed dankzij de geweldig euforische sfeer. Met de bloemen in de rugzak reed men huiswaarts.
Vanwege de gekke kriebelende gevoelens in de buik en het hoofd in de wolken had Nol het idee dat er nog wel even wat bijgetraind kon worden. Hij pakte een grote rugzak vol met spullen en reed verder naar Maastricht. Na 225 kilometer kwam hij thuis en was hij nog steeds euforisch. Zo euforisch dat er ook nog even een testritje op de nieuwe crosser gemaakt moest worden. Wat een legendarische wielerdag!
Een koers met een gemiddelde van net onder de 45 km/u is niet niks. Vandaar het diepe respect voor Loek, die zijn eerste koers verreed en meteen ook uitreed. Laten we hopen dat hij de smaak te pakken krijgt en dat we hem spoedig mogen omarmen als coureur bij de TSWV de MEET – kleppers. Alle supporters, ploeggenoten en bietensapjes hartelijk dank voor deze onvergetelijke overwinning. Dat er nog vele kleppers het podium mogen betreden in de (nabije) toekomst!